Hannie de Vries

Aangezien haar man hier minder voor voelde, besloot ze met een collega naar Kenia te gaan. Hannie vertelt over de voorbereiding die vooraf zijn gegaan aan de reis, de cultuurschok, haar werkzaamheden en de wens om terug te gaan.

Goed voorbereid naar Kenia
“Toen ik besloot om af te reizen naar Kenia was ik al 19 jaar werkzaam bij Stichting Middin. Hier begeleidde ik (jong)volwassenen met een licht verstandelijke beperking. Aangezien ik nooit met kinderen met een beperking had gewerkt, hebben mijn collega en ik ons eerst goed voorbereid. Zo heb ik bijvoorbeeld meegelopen op een school voor speciaal onderwijs. Hier heb ik enorm veel geleerd. Ook kregen we ontwikkelingsmateriaal mee. Vrienden en familie vulden dit aan met kleding en speelgoed. Het doel van ons bezoek aan Kenia was het adviseren van de special units die in ontwikkeling waren op zes scholen in de nabije omgeving.”

Cultuurschok en warm welkom 
“Tijdens de reis van de luchthaven naar het KidsCare centrum werden we meteen geconfronteerd met een enorme cultuurshock. Veel verkeer, enorme hitte, mensen op de grond bij hun marktkramen en op de vuilnisbelt, overal zand en bijna nergens asfalt. De ontvangst door KidsCare was zeer hartverwarmend. We voelden ons meer dan welkom.”

Het bezoeken van de scholen en het veld in met socialworkers 
“Tijdens ons verblijf van 5 weken hebben we de zes scholen waar met de special units in ontwikkeling waren bezocht en zijn we met de social workers de dorpen ingetrokken. Op de scholen hebben we eerst vooral geobserveerd en aan de hand daarvan aanbevelingen geschreven. Eén van de aanbevelingen betrof een door ons uitgewerkt dagprogramma voor de kinderen. Ook hebben we de ontwikkelingsmaterialen uitgelegd aan- en geoefend met de hoofden van de scholen.

Met de social workers zijn we het veld ingegaan. Hier kom je enorm schrijnende verhalen tegen. Van een dove vrouw met een verstandelijke beperking bijvoorbeeld die na een verkrachting een kind had gekregen. Ze had niks begrepen van haar veranderende lijf tijdens de zwangerschap en toen ze moest bevallen hield ze stijf haar benen bij elkaar. Ze was enorm getraumatiseerd door de hele gebeurtenis en werd wekelijks bijgestaan door een social worker. Zij deed wat ze kon maar ze zou eigenlijk begeleid moeten worden door een heel team aan specialisten. In die zin ga je vijftig jaar terug in de tijd.  Dat vond ik moeilijk om te zien. 

Aan de social workers hebben wij de methode ‘het kompas’ uitgelegd. Bij deze methode staat het kind met de beperking centraal en ga je echt met het kind in gesprek en niet alleen met de ouders of verzorgers. Het gaat er hierbij om dat je op de juiste manier doet wat het beste is voor het kind. De social workers waren enorm geïnteresseerd in de methode en gingen er vol toewijding mee aan de slag.”

KidsCare steunen vanuit Nederland en sparen om terug te gaan
“Toen we terug waren in Nederland hebben we verslag gedaan van ons bezoek aan Kenia en onze familie en vrienden gevraagd om te doneren. Dat deden ze massaal! Inmiddels ben ik hard aan het sparen om een tweede bezoek aan KidsCare in Kenia te brengen. Uiteraard wil ik dan weer een steentje bijdragen. Elke stap die gezet wordt is er namelijk één.”